به چشم دیگران کوه بودن ولی آهسته در خود شکستن

وقتی بهونه ای برای نوشتن نداری باید بذاری و بری

منم دارم میرم...از اینجا...از این خونه کوچولو...از قلب تو...

وشاید از این کره خاکی....

دیگه عمر عشق و نفرت هم تموم شد.

هیچوقت فکرشم نمیکردم اینجوری تموم بشه.یاد اون روزی می افتم که

با چه شور و شوقی این وبلاگ رو درست کردم. همیشه دنبال این بودم که یه روزی

یکی از بهترین وبلاگ ها بشه که...؟ (اینو باید شماها بگید)

این جمله مال یکی از بهترین دوستام هست که

هیچوقت محبت و خوبیهاشو فراموش نمیکنم:

*غم و اندوه اگر هم روزی مثل باران بارید

یا دل شیشه ایت زمین خورد وشکست

با نگاهت به خدا چتر شادی وا کن و بگو با دل خود

که خدا هست خدا هسـت غصــه نخور* .

تشکر کردن از مهربون هایی که به اینجا میومدن بین بچه های وبلاگ نویس

یه سنت شده...پس منم بهش احترام میذارم...

جدا از اینکه تو نظر های خصوصی ازتون تشکر کردم

یه بار دیگه دیگه از همه شماها ممنونم که در کنارم بودین و

نذاشتین تو این مدت تنهای رو حس کنم......

نوشتن این وبلاگ تجربه قشنگی بود که شاید هیچوقت برام تکرار نشه....

براتون بهترین آرزوها رو دارم.

** پشت کدامین لحظه بن بست جا ماندی

تا ببینی پسری اینجا میخواست در تنهایی خویش آسمانش را با تو قسمت کند ؟؟؟؟

وسعت آسمان تو آنقدر بزرگ بود که حتی...

تجسم آسمان کوچک من در آن گم شد......

هیچکس ندانست در بی پناهی شبهای بی ستاره ام

چقدر لبان و قلبم پر از ستاره و دوستت دارم بود

و من چقدر بر حقیقی بودنش بر خود میبالیدم...

اما....

شاید که دیگر مهم نیست از تو گلایه کنم...دیگر از خدایم هم نخواهم پرسید

که چرا سهم من از این همه سکوت و عشقی بی آلایش

چیزی جز سرکوب غرور ٫ سنگسار احساس و منطق های بی دلیل نبود.

من مــیروم تا در پس ستارگان خاموش خویش گم شوم

بی آنکه تو رو در آسمان کوچکم گم کنم....

و دیگر هرگز از تو نخواهم پرسید که

چـــرا

وسعت آسمان تو آنقدر بزرگ بود که حتی تجسم آسمان کوچک من در ان گم شد.....